GARŚĆ ODWAGI , SZCZYPTA CZUŁOŚCI…

Z jednej strony blisko jej do radości, z drugiej można dostrzec w niej trochę smutku?

Z jednej strony dążenie, z drugiej unikanie…

A może czułość to lekko smutkiem zabarwiona serdeczność? Troska o kogoś, żeby nie stało mu się nic złego? Czasem czułości używamy na zapas – patrząc na dziecko, zastanawiamy się: „Jak ochronić tę małą istotkę przed złem..?”

A może być tak, że wyzwalaczem czułości jest bezradność?

Automatycznie u większości ludzi czułość wzbudzają małe dzieci i słodkie zwierzątka. Czułością reagujemy na czyjąś słabość i cierpienie – pragniemy zaopiekować się kimś, zbliżyć do tego kogoś.

Jednak czułość nie jest zawsze adekwatna do sytuacji. Zdarza się, że kobieta na agresję partnera reaguje czułością: „ bo on był taki zmęczony, tak ciężko pracuje”. W przemocy partnera widzi jego bezradność. U tej kobiety dostępność czułości zamiast złości jest szkodliwa, przyzwala na przemoc. Może być to wynikiem tego, że jesteśmy zdolni do reagowania w jeden sposób: albo złością, albo czułości, niezależnie od tego co robi partner.

Czy łatwo jest pokazać słabości i bezradności ? Jak się czuje, gdy doświadczam czułości?

Często przed światem nie chcemy obnosić się ze swoją słabością. Im bardziej prezentujemy na zewnątrz twarz kogoś silnego, tym bardziej możemy potrzebować, by czasem ten wizerunek odłożyć na bok i pokazać :

„TAK, JESTEM DZIELNY, RADZĘ SOBIE, ALE JEDNOCZEŚNIE JEST WE MNIE OBSZAR SŁABOŚCI I BEZRADNOŚCI I POTRZEBUJE CZUŁOŚCI. I TO TEŻ JEST CZĘŚĆ MNIE”.

I jak Ci z tym?:)